ಎಂದೋ ಕೇಳಿದ್ದು, ಕಂಡಿದ್ದು

ದಡದಡನೆ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳನ್ನು ಇಳಿದ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿ ‘ಕಸ್ತೂರಿ’ಯಲ್ಲಿ ಹುಗಿದುಹೋಗಿದ್ದ ನಾನು ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿದೆ. ಸುಜಾತ್ ಚಿಕ್ಕಿ ತುಂಬ ಗಾಬರಿಯಾಗಿದ್ದಂತೆ ಕಂಡಳು. ‘ಚಿಕ್ಕಿ, ಎಂತಾ ಆತೆ...?’ ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ. ‘ತಂಗೀ, ನೀ ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದಿದ್ಯ... ಎಂತೂ ಆಜಿಲ್ಯೆ ಮಗಾ...’ ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮುಗಿದ ಮಾತು. ಸರ ಸರನೆ ಒಳನಡೆದ ಚಿಕ್ಕಿ. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದೈತ್ಯಾಕಾರದ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ. ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಬಿಟ್ಟು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯತ್ತ ನಡೆಯುವಾಗ ಹಿಂದೆ, ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿಯುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ - ಸುಜಾತ್ ಚಿಕ್ಕಿಯ ಪಿಸು ಪಿಸು ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಚಿಕ್ಕಿಯ ದನಿ... ‘ ಯನ್ ಮಗಳು - ಮಗ ಇಬ್ರೂ ದೊಡ್ದಾಗ್ತಾ ಇದ್ದ, ಈ ಮನಶಾ ಹೀಂಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ. ಅಕ್ಕಾ, ಇವತ್ ಹೇಳ್ಲೇ ಬೇಕು ಅಂದ್ಕಂಜಿ ಇವರತ್ರ. ಶಾರದತ್ಗೆ ಮುಖಾ ನೆನಪಾದ್ರೆ ಬೇಜಾರಾಗ್ತು...’ ಇದನ್ನ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದ್ದು ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆ. ನನಗೆ ತಲೆ- ಬುಡ ಅರ್ಥ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ನಾನು ಬಹುಶಃ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಂತರ ಸುಮಾರು ವರ್ಷ ಶಾರದೆ ಅತ್ತೆ - ಅವಳ ಗಂಡ ಸುಜಾತ್ ಚಿಕ್ಕಿಯ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ತುಂಬ ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧವಾದರೂ. ಶಾರದೆ ಅತ್ತೆಯ ಮಕ್ಕಳು ಮಾತ್ರ ಆಗಾಗ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು.
____
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆಗಿ ಏಳೆಂಟು ವರ್ಷದ ಮೇಲೆ ಮಾತಿನ ಮಧ್ಯೆ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು... ‘ಸುಜಾತ್ ಚಿಕ್ಕಿ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದು ಕಡಿಮೆ ಏನಲ್ಲ. ದಿನಾ ಹೋಗಿ - ಬಂದು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದ ಶಾರದೆ ಗಂಡ, ಸುಜಾತ್ ಚಿಕ್ಕಿ ಹತ್ರ ಹಲ್ ಕಿರೀತಿದ್ದಾ. ಕಡೀಗೆ ಒಂದಿನಾ ಅದು ತೀರಾ ಅತೀನೂ ಆತು. ಕಾಕಾನ್ ಸಿಟ್ಟಿಗೆ ಹೆದ್ರಿ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ ಸುಜಾತ್ ಚಿಕ್ಕಿ ಇವಂದು ಅತಿ ಆದಾಗಾ ಬಾಯಿ ಬಿಡ್ಲೇ ಬೇಕಾತು. ಮುಂದೆ ಏನಾತು ಹೇಳದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲೆ. ಅಂತೂ ಈಗೀಗ ಶಾರದೆ ಅತ್ತೆ - ಅದ್ರ ಗಂಡ ಮತ್ತೆ ಚಿಕ್ಕಿ ಮನೀಗೆ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದ...’
ಆಗಲೇ ನನಗೆ ‘ತೀರಾ ಅತಿಯಾದ ದಿನ’ ಯಾವುದು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು. ಚಿಕ್ಕಿಯ ಅಂದಿನ ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆಯ ಅರ್ಥ ತಿಳಿದಿದ್ದು.
ದೊಡ್ಡಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ದು ದಿನವೆಲ್ಲ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಚಿಕ್ಕಿ ಆ ಭಂಡನ ಕೆನ್ನೆಗೆ ಯಾಕೆ ಬಾರಿಸಲಿಲ್ಲ.. ಎಂದು ಪದೇ ಪದೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂಥ ಭಂಡನೊಡನೆ ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಸಂಸಾರ ಮಾಡಿದ ಪಾಪದ ಶಾರದೆ ಅತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ಸಲ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಒಂದ್ನಾಲ್ಕು ಮಾತು ಹೆಚ್ಚಿಗೆಯೇ ಆಡಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಮನ ತುಸು ನಿರಾಳ.