Friday 25 December 2009

ಬ್ರಿಟ್ ಬಿಟ್ಸ್ - ೩

ದಿನ- ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್, ಸಮಯ - ಸಂಜೆ ಆರರಿಂದ ಆರೂಮೂವತ್ತು, ಲಂಡನ್

ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಬೋರಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊರಗಡೆಯ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಸಂಭ್ರಮ ನೋಡಿ ಬರೋಣ ಎನ್ನಿಸಿದ್ದು ಆರು ಗಂಟೆಗೆ. ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟು ಒಂದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದವರೆಗೆ ಹಗೂರ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನಿಟ್ಟು ಓಡಾಡಿ ಈಗಷ್ಟೇ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ರಸ್ತೆಯೆಲ್ಲ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ - ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ಕಾರ್‌‍. ಇವತ್ತು ಕಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂತವರೆಲ್ಲ ಒಂಟಿಯಲ್ಲ. ಹೆಂಡತಿ - ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗರು! ಬಹುಶ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆಯೋ, ಅಜ್ಜಿ ತಾತನ ಜೊತೆಗೋ ‘ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್‌ ಮೀಲ್’ ಮಾಡಲು ಹೊರಟಿರಬೇಕು. ಆದರೆ ಫುಟ್ ಪಾತಿನ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟರೆ ಇನ್ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.

ಇಪ್ಪತ್ತು- ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ನಿಮಿಷದ ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ನರಪಿಳ್ಳೆಯೂ ಫುಟ್ ಪಾತ್ ಮೇಲೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ! ಕರ್ಟನ್‌ಗಳು ತೆರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಮನೆಗಳ ಎದುರು ನಾನು ಆದಷ್ಟೂ ಆಮೆ ವೇಗದಲ್ಲಿ ನಡೆಯತೊಡಗಿದೆ - ಒಳಗೆ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಕುತೂಹಲ ನೋಡಿ..!

ಬೇರೆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರಿದ್ದರೆ ಸಾಕು, ಮೂವರಿದ್ದರೆ ಹೆಚ್ಚು, ನಾಲ್ವರಿದ್ದರಂತೂ ಕೋಲಾಹಲ ಎಂಬಂತಿರುವ ಮನೆಗಳು ಇಂದು ಒಳಗಡೆಗೆ ಗಿಜಿಗುಡುತ್ತಿವೆ! ಒಂದು ಗುಂಪು ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಗುಂಪು ಡೈನಿಂಗ್ ಟೇಬಲ್ ಸುತ್ತುವರೆದಿತ್ತು. ಅದೋ ಮುಂದಿನ ಮನೆಯೆದುರಿನ ಗಾರ್ಡನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಮೂವರು ಮಕ್ಕಳು - ಮೈ ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿಯೂ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕಿಲ್ಲ ಈ ಪುಟಾಣಿಗಳಿಗೆ. ಇವತ್ತು ಮನೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಶೃಂಗಾರ. ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ‘ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಟ್ರೀ’ಗಳು ಇವತ್ತೇಕೋ ತುಸು ಜಾಸ್ತಿ ಮಿಣಮಿಣಸುತ್ತಿವೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಎಲ್ಲೋ ಒಂದೆರಡು ನಿಶ್ಶಬ್ದ ಮನೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೀದಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಂಡಿದ್ದು ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ದೃಶ್ಯವೇ. ಹೀಗೆ ಕರ್ಟನ್ನಿನ ಹಿಂದೆ ಕಣ್ಣು ನೆಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಯಾಚೆಗೆ ಗ್ಲಾಸ್ ಹಿಡಿದು ನಿಂತ ತಾತನೊಬ್ಬ ಪಟ್ಟನೆ ಕರ್ಟನ್ ಎಳೆದು ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ’ಅಧಿಕ ಪ್ರಸಂಗಿ’ ಅಂದಿದ್ದನ್ನೂ ಬರೆಯದಿದ್ದರೆ ತಪ್ಪಾದೀತು!

ಮನೆಮನೆಯ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಸಡಗರವನ್ನೂ, ಟೇಬಲ್ ಸುತ್ತ ಕೂತು ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಡೆಯುವ ‘ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಮೀಲ್’ಅನ್ನೂ ನೋಡಿ ಮನೆಯತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವಾಗ ’ಜಿಂಗಲ್ ಬೆಲ್ಸ್ ಜಿಂಗಲ್ ಬೆಲ್ಸ್ ಜಿಂಗಲ್ ಆಲ್ ದ ವೇ..’ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಗುಣುಗತೊಡಗಿದ್ದೆ. ಈ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿ ಮನೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದಾಗ ದಿಲ್ ಖುಷ್!


( ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಟೈಮಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಇಂಗ್ಲೆಂಡಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದು ಕಮ್ಮಿಯೇ. ನಾನಿಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದು ಡಿಸೆಂಬರಿನಲ್ಲಿಯೇ. ಆಗ ಇಲ್ಲಿನ ಚಳಿ, ಜಾಗ, ಜನರಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಡಗರದಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಕಳೆದದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ಬಾರಿ ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಕಾರಣ ಬ್ರಿಟನ್ನಿನ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಸಂಭ್ರಮ ಡಿಸೆಂಬರ್ ಮೊದಲ ವಾರದಿಂದಲೇ ಕಾಣತೊಡಗಿತ್ತು. ಕಲೀಗ್ಸ್ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಕಾರ - ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ದಿನ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಕಡೆ ಸೇರಿ ಮಾಡುವ ‘ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಮೀಲ್’, ರೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ ಟರ್ಕಿ (ಕೋಳಿ..?!), ಊಟದ ಮುಂಚಿನ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಕ್ರ್ಯಾಕರ್ಸ್ (ಉದ್ದನೆಯ ಕೊಳವೆಯಂಥದ್ದು, ಮಧ್ಯೆ ಪುಟಾಣಿ ಕೇಕ್, ಮಫಿನ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಇರುವಂಥದ್ದು), ಲಿವಿಂಗ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಅಲಂಕರಿಸಿಟ್ಟ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್ ಟ್ರೀ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಿಡುವುದು, ಊಟದ ಮೊದಲು ಉಡುಗೊರೆ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಇವೆಲ್ಲ ಕ್ರಿಸ್‌ಮಸ್‌ನ ಹೈಲೈಟ್‌ಗಳು)

Tuesday 24 November 2009

ತಲೆದಿಂಬಿನಡಿಯ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಪತ್ರ

ಷ್ಟೆಲ್ಲ ಅತಿರೇಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು? ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅದೇ ಮುಖ, ಅದೇ ಸ್ವಭಾವ, ಅದೇ ನಗು, ಅದೇ ಮೈ - ಕೊನೆಗೆ ಮೈಥುನವೂ ಅದೇ... ನನಗೆ ಬೇಜಾರಾದದ್ದು ತಪ್ಪೇ? ನನ್ನ ಸ್ವಭಾವವೇ ಅಂಥದ್ದು. ಕೆಲಸ ಬದಲಿಸುತ್ತ ಬಂದೆ. ಮನೆ ಐದು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬೇಜಾರಾಯ್ತು. ಮಕ್ಕಳೂ ಬೋರಾಗಬಹುದೆಂದು ಆ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಸಂಬಂಧ - ಅದು ಹಳಸಲು ಕಾರಣಗಳು ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ - ಏನಂತಿ? ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷ ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸುಲಭದ್ದೇನೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಮೊದಲೆರಡು ವರ್ಷದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಚೆಂದವಿತ್ತು. ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಮುತ್ತು ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಚಳಿ ಚಳಿಯ ಮುಂಜಾವು ಅಸಹನೀಯ ಅನ್ನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಶೌಚದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತೆರೆದಿಟ್ಟ ಬಾಗಿಲೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜಗಳಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಸಿಗೆಯ ಹೊದಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನ ಸರಿಮಾಡುವುದು ಜಗತ್ತಿನ ಅತೀ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಎನ್ನಿಸಿದ್ದು ಯಾವಾಗ? ಡಿನ್ನರಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಗಿಯುವಾಗ ಶಬ್ದಮಾಡಬೇಡ ಎಂದಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಮಾತನಾಡದೇ ಇರುವ ದುರ್ಬುದ್ಧಿ ನನಗೇಕೆ ಬಂತು? ತುಂಬ ತಲೆ ನೋವೆಂದು ಮಲಗಿದ ನನಗೆ ಮಾತ್ರೆ ನುಂಗಿಸಿ, ಹಣೆ ನೇವರಿಸಿ ಹೋದರೂ - ಹೊದಿಕೆ ಹೊಚ್ಚದೆ ಹಾಗೇ ಹೋದೆ ಎಂದು ಜಗಳ ತೆಗೆದಿದ್ದು ಯಾಕೆ?

ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಮಾತೇನೋ. ಅದೊಂದು ಚಳಿಗಾಲದ ಮುಂಜಾವು. ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವ ಮುನ್ನ ಸುಮ್ಮನೇ ಬಂದ ಮಾತದು. ತಲೆ ಕೂದಲೆಲ್ಲಾ ಬೆಳ್ಳಗಾಗಿದೆ, ಕಲರಿಂಗ್ ಮಾಡಿದರೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಸೆಕ್ಸಿಯಾಗಿ ಕಾಣ್ತೀ ಎಂದು ನೀ ಹೇಳಿದ್ದಲ್ಲವೇ? ನನ್ನ ಸಿಟ್ಟು ನೆತ್ತಿಗೇರಿತ್ತು. ಸೆಕ್ಸಿಯಾಗಿ ಕಾಣುವ ಸೂಳೆಯರಿಗೇನು ಕಮ್ಮಿ ಈ ಊರಲ್ಲಿ? ಅವರನ್ನು ಒಂದು ಕೈ ನೋಡು ಎಂದು ಕಿರುಚಿದ್ದೆ ನಾನು ಅಲ್ಲವೇ? ಮೊದಲೇ ಜಾಸ್ತಿ ಮಾತಾಡದ ನೀನು ಪೂರ್ತಿ ಮಾತು ಬತ್ತಿದವನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸಂಜೆ ಊರಲ್ಲಿನ ಅಂಗಡಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತಡಕಾಡಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ರಾತ್ರಿ. ನನ್ನ ಎದುರ್ಗೊಂಡಿದ್ದೇ ಡೈನಿಂಗ್ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿನ ಮೂರು ಖಾಲಿ ವೈನ್ ಬಾಟಲ್‌ಗಳು. ಜಾಸ್ತಿ ಮಾತು ಬೇಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ಮೂರು ದಿನದ ಮೌನ. ನನ್ನ ಪಾಡಿನ ಊಟ, ನಿದ್ದೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತಲ್ಲ - ಘಟನೆಯನ್ನು ಪೂರ್ತಿ ಮರೆತಂತೆ ಇದ್ದೆ. ನಿನ್ನೊಂದಿಗಿನ ಸಖ್ಯ, ಮಾತು ಬೇಕೆನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ನೀ ಮಾತ್ರ ಊಟ, ನಿದ್ದೆ ಎಲ್ಲ ಮರೆತಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನ ಬಡಕಲು ಶರೀರ ತೀರ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಓಲಾಡುವಂತಿತ್ತು. ಆರನೇ ದಿನಕ್ಕೆ ಬೊಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಬಂದ ನೀನು- ಇಷ್ಟು ದಿನ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾತಾಡದೇ ಇದ್ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕ್ಷಮಿಸು ಎಂದೆ. ಹದಿನೈದು ವರ್ಷದ ನಮ್ಮ ಸಖ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟುದ್ದದ ಜಗಳ ಯಾವುದೂ ಇದ್ದಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಯಾಕಾದರೂ ರಾಜಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆನೋ ಎಂದು ನಂಗನ್ನಿಸಿತ್ತು ಎಂದರೆ ನಂಬ್ತೀಯಾ?

ಈ ಆರು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆಫೀಸಿನ ಯಂಗ್ ಕಲೀಗ್‌ಗಳೊಂದಿಗೆ ಫ್ಲರ್ಟ್ ಮಾಡಲು ಮುಜುಗರವಾಗ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಸಿಗ್ನಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಕಾರ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ ಪಕ್ಕದ ಬಿಎಂಡಬ್ಲ್ಯೂ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಕೂತ ಎಳೆಯ ಸಿಂಗಲ್ ಇರಬಹುದೇ ಎನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮೀಟಿಂಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಲಾಭಾಂಶದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಪನಿ ಸೆಕ್ರೇಟರಿಯ ಸೊಂಟದ ಕೆಳಗೆ ಹರಿದ ಕಣ್ಣು ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತುಹೋಯ್ತು ಗೊತ್ತಾ? ರಾಜಿಯಾದ ಮಾರನೆಯ ದಿನದಿಂದ ಇದೆಲ್ಲ ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟು ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ. ನೀ - ನನ್ನ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಿ ಎನ್ನಿಸತೊಡಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಯ, ಕಿರಿಕಿರಿ ಎಲ್ಲ ಆಯ್ತು. ಅದಕ್ಕೇ ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗ ಬೇಕೆಂತಲೇ ತಡ ಮಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದೆ. ಸಿಂಕಿನಲ್ಲಿ ನೀ ಎಸೆದ ಪುಟಾಣಿ ಸ್ಪೂನ್ ನೆವ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕಿತ್ತಾಡಿದೆ. ಎಂದೋ ಮುಗಿದ ಅಧ್ಯಾಯದ ಪಾತ್ರಧಾರಿಯೊಬ್ಬನ ಮಾತು ಬೇಕೆಂತಲೇ ತೆಗೆದೆ. ಟೀ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಕಾಲಿಡುವುದು ನಿಷಿದ್ಧ ಎಂಬ ಸಿಲ್ಲಿ ರೂಲ್ ಮಾಡಿದೆ. ಈ ಸಂಬಂಧ ಹಳಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಖಾತ್ರಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಯಾಕೆ?

ನಲವತ್ತರ ನಂತರ ಹೊಸ ಹರೆಯವಂತೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾಗಿ ಹರೆಯ ಬಂದಂತಿದೆ. ನಲ್ವತೈದು ನನಗೀಗ. ಆದರೆ ನಿಲ್ಲದ ಬಯಕೆ. ಕಾಡುವ ಬಯಕೆ. ಕಾಡು ಬಯಕೆ. ಬಯಲಾಗುವ ಬಯಕೆ. ಬತ್ತದ ಬಯಕೆ. ಜಿಮ್ಮಿನಲ್ಲಿ - ಈಜಿನಲ್ಲಿ ದುಡಿಸಿದ, ಮಾಟವಾಗಿಸಿದ ಈ ಮೈಯನ್ನ ಹದ ಮಾಡಲು ಎಳೆಯನೊಬ್ಬನ ಬಯಕೆ ಶುರುವಾದದ್ದು ಯಾವಾಗ? ನೀನು ತೀರ ಪೀಚು ಅನ್ನಿಸತೊಡಗಿದ್ದು ಎಂದಿನಿಂದ? ಬೆಳಗ್ಗೆ - ಡ್ರೈವ್ ವೇಯಿಂದ ಕಾರು ಹೊರಗೆಳೆದು ಕ್ರಾಸ್ ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗ ಹಿಂದೆ ಬಂದ ಕಾರು ಆಫೀಸಿನ ತಿರುವಿನವರೆಗೂ ಸಾಥ್ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಮಿರರ್ರ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿರುವ ಹುಡುಗನ ಮುಖವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡುವಂಥದ್ದೇನಿತ್ತು? ಅದಕ್ಕೇ ನಿನ್ನ ಕೇಳಿದ್ದು - ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅದೇ ಮುಖ, ಅದೇ ಸ್ವಭಾವ, ಅದೇ ನಗು, ಅದೇ ಮೈ - ಕೊನೆಗೆ ಮೈಥುನವೂ ಅದೇ... ನನಗೆ ಬೇಜಾರಾದದ್ದು ತಪ್ಪೇ?

ಗಾರ್ಡನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ನಿನ್ನ ಹಳೆಯ ಕಲೀಗ್ ಒಬ್ಬಳೊಡನೆ ಮಾತಾಡಿದೆ ಎನ್ನುವ ನೆವಕ್ಕಾಗಿ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕಿತ್ತಾಡಿ ಈ ಹೊಟೇಲಿನಲ್ಲಿ ಬಂದುಳಿದು ಈಗಾಗಲೇ ಮೂರು ವಾರ. ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಮೊದಲ ವಾರದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಸಲ ರಾಜಿಗಾಗಿ ಬಂದ ನಿನ್ನ ಮುಖಕ್ಕೇ ಬಾಗಿಲು ಬಡಿದ ಮೇಲೆ ನೀನೂ ತಟಸ್ಥನಾಗಿದ್ದಿ. ಈಗೊಂದು ವಾರದಿಂದ ಹರೆಯವೆಲ್ಲ ಹರಿದುಹೋದಂತಿದೆ. ಎಳೆಯರನ್ನು ಆಸೆಗಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೋಡಲು ನಾನೇನು ಹದಿನೆಂಟರ ವಯಸ್ಸಿನವಳಾ ಎನ್ನಿಸತೊಡಗಿದೆ. ನಿನಗಾದರೂ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟರೆ ಇನ್ಯಾರು ಎಂದು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೇ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ಮೈಮೇಲೆ ಎಸೆದು ಮಲಗುವ ಕಾಲುಗಳೀಗ ಮೊಂಡಾಟ ಹೂಡಿ ತಣ್ಣಗಾಗಿಬಿಟ್ಟಿವೆ - ಯಾವ ಬೆಂಕಿಯೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಸಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಹಠ ಬೇರೆ. ನಾ ನಿನಗಿಟ್ಟ ಹೆಸರುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಕರೆಯಬೇಕೆನಿಸಿದೆ. ಈ ಒಂಟಿ ಅಲೆತ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಬೇಗ ಬೋರಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಾನಾಗಿ ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಬರಲು ಅವಮಾನವೋ, ಅನುಮಾನವೋ, ಅಭಿಮಾನವೋ ಏನೋ ಒಂದು. ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳ ನಮ್ಮ ಸಖ್ಯ -ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಶರಣಾಗತ ಗುಣವನ್ನೇ ನುಂಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ ನೋಡು. ನೀ ಬರುವವರೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತೇನೆ - ವಾರ, ತಿಂಗಳು, ವರ್ಷ ಹೀಗೆ... ಈ ಬಾರಿ ಮಾತ್ರ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ನೀನೆ, ಉತ್ತರವೂ ನೀನೆ!

Monday 26 October 2009

ಬ್ರಿಟ್ ಬಿಟ್ಸ್ - ೨

ಪ್ಯಾಟ್ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೆಲ್ಲ ಮೂಡ್ ಆಫ್ ಆಗಿದ್ದ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹ್ಯೂಮರ್ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದಾಗ ಬಿಡಿ-ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳುವ ಪ್ಯಾಟ್, ತನ್ನ ‘ಕ್ವಿಕ್ ವಿಟ್’ಗಳಿಂದ, ಪಂಚ್‌ಲೈನ್‌ಗಳಿಂದ ಸದಾ ನಮ್ಮ ನಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ಯಾಟ್ ಹೀಗೆ ಮೂಡ್ ಆಫ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ‘ವಾಟ್ ಹ್ಯಾಪನ್ಡ್ ಪ್ಯಾಟ್’ ಎಂದೆ.. ಊಹುಂ - ಮಾತಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದರ್ಧ ಗಂಟೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೇಳತೊಡಗಿದ...
ಅಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಿಚನ್ ಕಟ್ಟೆಯ (ವರ್ಕ್ ಟಾಪ್) ಮೇಲೆ ಒಂದು ಲೆಟರ್ ಇತ್ತಂತೆ. ಅದು ಅವನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಅವನ ಮಗಳಿಗೆ ಬಂದ ಪತ್ರ. ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಆ ಪತ್ರ ಓದಿದ ಮಗಳು ಅಲ್ಲೇ ಮರೆತಿದ್ದಾಳೆ. ‘ಅದನ್ನು ನಾನು ಓದಿದೆ’ ಎಂದ ಪ್ಯಾಟ್ ಸುಮ್ಮನಾದ. ನಾನು ‘ವೆಲ್- ಅಂಥದ್ದೇನಿತ್ತು ಆ ಲೆಟರ್ನಲ್ಲಿ..?’ ಎಂದೆ. ಗರ್ಭನಿರೋಧಕ ಮಾತ್ರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರವಾದ ಪತ್ರವಂತೆ ಅದು. ಪತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಮಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದಾನೆ ಪ್ಯಾಟ್. ಆಗಷ್ಟೇ ಹದಿನಾರು ತುಂಬಿದ್ದ ಮಗಳು ‘ಡ್ಯಾಡ್, ವಿ ಮೆಟ್ ದಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಲಾಸ್ಟ್ ವೀಕ್. ಐ ಸಾ ದಿಸ್ ಲೆಟರ್ ಲಾಸ್ಟ್ ನೈಟ್. ಸಮ್‌ಹೌ ಐ ಫರ್‌‌ಗಾಟ್ ಇಟ್ ಹಿಯರ್’ ಎಂದು ಕೂಲಾಗಿ ಹೇಳಿದಳಂತೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಎಮೊಶನಲ್ ಆದ ಅಪ್ಪ ‘ಮಗಳೇ, ನಮಗೊಂದು ಮಾತು ಹೇಳಬಾರದಿತ್ತ? ನಾವೇ ನಿನ್ನ ಡಾಕ್ಟರ್ ಬಳಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆವು’ ಎಂದು ತೊದಲಿದನಂತೆ. ‘ಡ್ಯಾಡ್- ವೈ ಶುಡ್ ಐ ಡಿಸ್‌ಕಸ್ ಆಲ್ ದೀಸ್ ವಿತ್ ಯೂ’ ಎಂದವಳು ಸಿಡುಕಿದಳಂತೆ. ಈ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ತಲೆ ಬಿಸಿಯಾಗಿದೆ. ‘ಪೂನಿ (ಪೂರ್ಣಿ ಅಂತ ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ) - ಶೀ ಇಸ್ ಸ್ಟಿಲ್ ಎ ಬೇಬಿ. ಆ ಡಾಕ್ಟರ್‌ಗಳಿಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಾವೇ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವಲ್ಲ... ಬಟ್ ವಾಟ್ ಟು ಡೂ - ಅವಳು ನನ್ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಲು ರೆಡಿ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ’ ಎಂದು ಅಲವತ್ತುಕೊಂಡ.

* * * * * * *
ನಾನು ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಿಯೂಸಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದು ನೆನಪು. ಅಕ್ಟೋಬರ್ ತಿಂಗಳಿನ ಒಂದು ಮಧ್ಯಾನ್ಹದ ಪೋಸ್ಟಿಗೆ ಆ ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ ಕಾರ್ಡ್ ಬಂದಿತ್ತು. ಬಿಳಿಯ ದಾನಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೆಂಗುಲಾಬಿಯ ಹೂವಿದ್ದ ಗ್ರೀಟಿಂಗ್ ಕಾರ್ಡ್. ಒಳಗಡೆ ಗೀಚಿದಂತಿದ್ದ ‘I Love You' ಎಂಬ ಬರಹ (ಬಹುಶ ಎಡಗೈಲಿ ಬರೆದಿರಬೇಕು). ಅನಾಮಧೇಯ. ಆ ಲಕೋಟೆ ಒಡೆಯಬೇಕಾದರೆ- ಓದಬೇಕಾದರೆ ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಆಯಿ ಒಂದೂ ಮಾತನಾಡಿರಲ್ಲ. ನನ್ನ ಪೆಚ್ಚಾದ ಮುಖದಲ್ಲಿ, ಗಾಬರಿಯಾದ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೋ ಹುಡುಕಿದಂತಿತ್ತು. ಮರುಕ್ಷಣವೆ, ಹುಟ್ಟಿದ ಲಾಗಾಯ್ತೂ ನೋಡುತ್ತ ಬಂದ ಗಾಂಭೀರ್ಯ ಚಹರೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡಿತ್ತು. ನಾನೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲೇ ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಕಾರ್ಡ್ ಎಸೆದು ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತ ಕುಳಿತೆ. ಮಧ್ಯಾನ್ಹ ಮುಸ್ಸಂಜೆಯಾಯಿತು. ಮುಸ್ಸಂಜೆ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ಆಯಿಯ ಮಾತಿಲ್ಲ - ಕಥೆಯಿಲ್ಲ. ಅಡುಗೆಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲೂ ಬುಲಾವ್ ಬರಲಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿಯ ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ಬೇಕು - ಬೇಡ ಅಷ್ಟೇ ಮಾತುಕತೆ. ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಉರುಳಿದ ನನಗೆ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಆಯಿ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಲಿ ಎಂದುಕೊಂಡು ಜಗಲಿಗೆ ಹೋದೆ. ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ದುಗುಡ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ‘ಆಯೀ, ಅದು ಯಾರು ಕಳ್ಸಿದ್ ಕಾರ್ಡು ನಂಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲೆ. ಇದ್ರಲ್ಲಿ ನಂದು ತಪ್ಪು ಏನೂ ಇಲ್ಲೆ. ನನ್ ಮೇಲೆ ಯಾಕೆ ಬೇಜಾರು?‘ ಅಂದೆ. ‘ನೀನಿನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕವ್ಳು. ಅದ್ಕೇ ಕಾಳಜಿ ಜಾಸ್ತಿ‘ ಅಂದು ಮತ್ತೆ ಸುಮ್ಮನಾದರು ಆಯಿ. ನಂಗೂ ಮುಂದೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.

* * * * * * *
ಪ್ಯಾಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಂದು ಕಂಡ ದುಗುಡವೂ ಆಯಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದು ಕಂಡ ದುಗುಡವೂ ಒಂದೇ ಅನ್ನಿಸಿತು ನನಗೆ. ಸಂದರ್ಭ, ವಿಷಯದ ತೀವ್ರತೆ, ಕಾಲ - ದೇಶ ಮಾತ್ರ ಬೇರೆಯದು ಅಷ್ಟೆ.

ಮುಂದೆ...?

Sunday 6 September 2009

ನೀ..


ನೀನೆಂದರೆ-
ಹತ್ತರ ಹೊತ್ತಿನ ಖಡಕ್ ಚಾಯ್
ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಕಿರಿಕಿರಿ
ಇದ್ದರೆ ತಣ್ಣಗಾಗುವ ಮುನ್ನ
ಎಲ್ಲ ಹೀರುವ ಬಯಕೆ


ನೀನೆಂದರೆ-
ಮಧ್ಯಾನ್ಹದ ಸುಖ ನಿದ್ದೆ
ಕಮ್ಮಿಯಾದರೆ ಕಾಡುವ ಕೊರತೆ
ಹೆಚ್ಚಾದರೆ ಮೀಟುವ ತಲೆನೋವು


ನೀನೆಂದರೆ-
ಮುಸ್ಸಂಜೆಯ ಸಿಡುಕು, ಮೌನ
ಮಾತಾದರೆ ಮುದ್ದು - ಇಲ್ಲದಿರೆ ಕಾವ್ಯ.


ಸೂಚನೆ: ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದು ನಮ್ಮನೆ ಟೇಬಲ್ಲನ್ನು ಹೊಸತಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಿದ `Salt & Pepper Container'ಗಳು. ಬರೀ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಹಾಕುವುದೆಂತು? ಹಾಗಾಗಿ ಕೆಲ ಸಾಲುಗಳನ್ನೂ ಗೀಚಿದೆ :-)

Wednesday 22 July 2009

‘ಯೂ ಹ್ಯಾವ್ ಪಾಸ್ಡ್’ ಅನ್ನೋ ಒಂದು ಸಾಲಿಗಾಗಿ...

`ಉಫ್..‘ ಅಂತ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟು ಸಶಬ್ದವಾಗಿ ಉಸಿರು ಹೊರ ಹಾಕಿದ್ದಕ್ಕೋ ಏನೋ - ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ `ಏನಾಯ್ತು ಇವಳಿಗೆ‘ ಅನ್ನೋ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣರಳಿಸಿದ್ದ. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ- ಕಳೆದ ನಲವತ್ತೈದು ನಿಮಿಷ ತಾಳ್ಮೆ ವಹಿಸಿ ನನ್ನ ಪರೀಕ್ಷೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ಕೈ ಕುಲುಕುವುದನ್ನೂ ಮರೆತಿದ್ದೆ. ‘ನೀನು ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಸೇಫ್ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೀಯಾ ಈಗ. ಫ್ರಂ ನೌ ಆನ್ ಯೂ ಆರ್ ಎ ಫುಲ್ಲೀ ಲೈಸೆನ್ಸ್ಡ್ ಡ್ರೈವರ್‘ ಅಂದಾಗ ಇಡೀ ಮೈ ನಿರಾಳ, ಹಗುರ. ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ‘ಗುಡ್ ಲಕ್‘ ಅಂದು ಕಾರಿಳಿದು ಹೋದ ಮೇಲೆ ಏನಿಲ್ಲವೆಂದರೂ ಐದು ನಿಮಿಷ ಬೇಕಾಯ್ತು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು.

ಇದೆಲ್ಲ ಶುರುವಾಗಿ ಹತ್ತಾರು ತಿಂಗಳೇ ಆಯಿತು. ಮೊದಲಷ್ಟು ದಿನ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಆಫೀಸಿಗೆ ಅಡ್ಡಾಡಿದೆ. ನಂತರ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಯಾಕೆ ಕಾರ್ ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು, ಅದರಲ್ಲೇ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರೋಣ ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರವಾಯಿತು. ಹೇಗೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಮುಗಿಸಿ ‘ಇಂಡಿಯನ್ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಲೈಸೆನ್ಸ್’ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಾಗಿತ್ತು. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಾರ್ ಇನ್ಶೂರೆನ್ಸ್ ಸಿಕ್ಕಲು ‘ಇಂಡಿಯನ್ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಲೈಸೆನ್ಸ್’ ಸಾಕಲ್ಲ! ಒಂದು ವರ್ಷದ ಒಳಗೆ ಯುನೈಟೆಡ್ ಕಿಂಗ್ಡಮ್ ಲೈಸೆನ್ಸ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೋದು ಯಾವ ಮಹಾ ವಿಷಯ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು.

ಮೊದಮೊದಲು ಇಲ್ಲಿಯ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಕ್ಲಾಸುಗಳು, ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂತೇ ಗುರುತಿಸಲು ಕಲಿತ ರೋಡ್ ಸಿಗ್ನಲ್ಗಳು, ಗಂಡನನ್ನು ಜೊತೆಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಶಾಂತವಾಗಿದ್ದ ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಬಾರಿ ಮಾಡಿದ ಡ್ರೈವ್, ಇದಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಭಂಡ ಧೈರ್ಯ - ಇಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳು ಸಾಕಾದವು ನಾನು ಕಾರಿನೊಂದಿಗೆ ರೋಡಿಗಿಳಿಯಲು! ಬರೀ ನಾಲ್ಕು ಮೈಲಿ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಆಫೀಸ್. ಒಂದೇ ವಾರದಲ್ಲಿ ರಸ್ತೆ ಪರಿಚಿತವಾಗಿಹೋಯ್ತು. ಈ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡುವ ಪ್ರಮೇಯವೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಸಡಗರದಲ್ಲಿ ತಿಂಗಳುಗಳು ಉರುಳಿದ್ದೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಸರಿ, ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಈ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೆಸ್ಟ್ ಅನ್ನೋ ಮಹಾಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಲೇ ಬೇಕಲ್ಲ. ಪ್ರಾಕ್ಟಿಕಲ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು ಥಿಯರಿ! ನೂರಾರು ಪುಟದ ’ದಿ ಹೈ ವೇ ಕೋಡ್’ ಅನ್ನೋ ಪುಸ್ತಕ, ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಶ್ನೋತ್ತರಗಳಿರುವ ’ಪಾಸಿಂಗ್ ದ್ ಥಿಯರಿ ಟೆಸ್ಟ್’ ಸಿ.ಡಿ, ಹತ್ತಾರು ಕ್ವಿಝ್ ಇವುಗಳೊಂದಿಗೆ ವಾರಗಟ್ಟಲೇ ಗುದ್ದಾಡಿದ್ದಾಯ್ತು. ‘ಪಾಪ, ನಮ್ ಹುಡ್ಗಿ- ಪಿಯೂಸಿ ಎಕ್ಸಾಮಿಗೂ ಇಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ’ ಅಂದ ಗಂಡನ ಕೀಟಲೆ ಮಾತಿಗೆ ಪೆದ್ದು ಪೆದ್ದಾಗಿ ನಕ್ಕರೂ ಥಿಯರಿ ಟೆಸ್ಟ್ ಪಾಸ್ ಮಾಡಿದೆ. ನಂತರವೇ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು - ಮುಂದಿದೆ ಮಾರಿಹಬ್ಬ ಎಂದು!

ಹತ್ತು ಸಲ ತಾರೀಕು ನೋಡಿ, ನನ್ನ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಅಷ್ಟೇನೂ ಖರಾಬಾಗಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವಾ ಎಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಕೇಳಿ, ಇನ್ನೇನು - ತಿಂಗಳು ಕಳೆದರೆ ಇನ್ಶೂರೆನ್ಸ್ ಸಿಗದೆ ಪರದಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತಾದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಾಕ್ಟಿಕಲ್ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೆಸ್ಟ್ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ನಂತರವೂ 'ಮೀಟರ್’ ಸಾಕಾಗದೇ ಒಮ್ಮೆ ಮುಂದೂಡಿದ್ದೆ. ಈ ಬಾರಿ ಮಾತ್ರ, ಆಗಿದ್ದಾಗಲಿ - ಒಂದು ಕೈ ನೋಡೇ ಬಿಡೋಣ ಎಂದೇ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದೆ.

ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡಲು ಶುರುವಿಟ್ಟಿದ್ದೇ ಪ್ರಾಕ್ಟಿಕಲ್ ಟೆಸ್ಟಿನ ಭಯಂಕರ ರೂಪ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. ಬರೋಬ್ಬರಿ ೪೫ ನಿಮಿಷಗಳ ಟೆಸ್ಟ್. ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಕಣ್ಣು ಸರಿಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆಯಾ ಎಂಬಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ ಈ ಪರೀಕ್ಷೆ. ಬಾನೆಟ್ ತೆಗೆದು ಇಂಜಿನ್ ಆಯಿಲ್, ಬ್ರೇಕ್ ಆಯಿಲ್, ಕೂಲಂಟ್ ದ್ರವ ಸುಡುಗಾಡು - ಸುಂಟಿಗಳೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೆಷ್ಟು ಇರಬೇಕು ಗೊತ್ತಿದೆಯಾ.. ಕಾರಿನ ಒಳಗೆ ಇರುವ ಎಲ್ಲಾ ಅದುಮುಗುಂಡಿಗಳ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ಪರಿಚಯ ಇದೆಯಾ.. ಬ್ರೇಕ್ ಲೈಟ್, ಇಂಡಿಕೇಟರ್, ಫಾಗ್ ಲೈಟ್ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಆಪರೇಟ್ ಮಾಡುವುದು ಗೊತ್ತಾ..? ಇದು ಎರಡನೇ ಹಂತ.

ನಂತರ ನಲವತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ೩೬೦ ಕೋನದಲ್ಲಿ ತಲೆ - ಕಣ್ಣು ತಿರುಗಿಸಿ ಸೇಫ್ ಆಗಿ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀನಾ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡು, ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕೂತು ಸೂಚನೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವ ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ಹೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾಡು, ಕನಿಷ್ಟ ಐದು ಬಾರಿ ರೋಡಿನ ಎಡ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಫುಟ್ ಪಾತಿಗೆ ಸಮಾನಾಂತರದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ ನಿಲ್ಲಿಸು, ನಿಲ್ಲಿಸುವಾಗ ಇಂಡಿಕೇಟರ್ ಹಾಕು, ಮತ್ತೆ ಹೊರಡುವಾಗ ಪಾದಚಾರಿಗಳ ಕಡೆ ಲಕ್ಷ್ಯವಿಡು, ವೇಗದ ಮಿತಿ ಇರುವ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ವೇಗವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೋ, ಬೇರೆ ವಾಹನಗಳು ಕಂಡಾಗ/ಬಂದಾಗ ಸಜ್ಜನನಂತೆ ವರ್ತಿಸು, ಪ್ರತೀ ಎರಡು ನಿಮಿಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಕಾರಿನ ಕನ್ನಡಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿರು... ಈ ನಿಯಮಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಅನಂತ, ಅಗಾಧ! ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಕಠಿಣವಾದದ್ದು- ೫೦ ಅಥವಾ ೬೦ ಮೈಲಿ ವೇಗದ ಮಿತಿಯ ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ೪೦ ಮೈಲಿ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಹೋದರೆ - ಅದು ಆತ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸದ ಕೊರತೆ! ಯಾವುದೇ ಒಂದು ನಿಯಮವನ್ನು ಪಾಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಅದು ‘ಮೈನರ್ ಮಿಸ್ಟೇಕ್’ ಅಥವಾ ಗಂಭೀರವಲ್ಲದ ತಪ್ಪು. ಬೇರೆ ವಾಹನ ಚಾಲಕರನ್ನು, ಪಾದಚಾರಿಗಳನ್ನು, ಸೈಕಲ್ ಸವಾರರನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದರೆ ಅಥವಾ ಸಿಟ್ಟಿಗೇಳಿಸಿದರೆ ಅದು ‘ಸೀರಿಯಸ್ ಮಿಸ್ಟೇಕ್’ ಅಥವಾ ಗಂಭೀರ ತಪ್ಪು. ಇಂತಹ ಒಂದು ತಪ್ಪು ಸಾಕು - ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೆಸ್ಟ್ ತಲೆ ಕೆಳಗಾಗಲು!

ನನಗಿಂತ ಮೊದಲೇ ಟೆಸ್ಟ್ ಪಾಸಾದ ಗಂಡ, ಸಾಕಷ್ಟು ಬೆವರು ಸುರಿಸಿದ ನನ್ನಿಂದ ಪದೇ ಪದೇ ಆಗುತ್ತಿರುವ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು. ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಮಾಡಲು ಹೊರಟಾಗಲೂ ಖುಷಿ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಹೊರಡುವ ನಾವು ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಗಲಾಟೆ ಶುರುಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು.

‘ಬೇರೆಲ್ಲಾ ನೀಟಾಗಿ ಮಾಡ್ತೀಯಾ - ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪಟಾಕಿ ಹೊಡೀತೀಯಾ, ಮ್ಯಾಥ್ಸು - ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಎರಡು ಮಾತ್ರ ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಷ್ಟ ನಿಂಗೆ..?’ ಗಂಡನ ತಮಾಶೆ. ‘ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲ ಗಂಡಸರೂ ತಮ್ಮಷ್ಟು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಡ್ರೈವರ್ಸ್ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಅಂದುಕೋತಾರೆ. ಅವರಲ್ಲಿ ನೀನೂ ಒಬ್ಬ’ ನನ್ನ ಬಿಗುಮಾನ. ನಾನು ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೀಚರ್ರಿಗೆ ಶರಣಾದದ್ದು, ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ನಾ ಮಾಡುವ ಹೊಸ ಹೊಸ ತಪ್ಪುಗಳಿಗೆ ಅವರೂ ಬೆರಗಾದದ್ದು ಬೇರೆಯದೇ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ.

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಥರಾವರಿ ‘ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಹಿಸ್ಟರಿ’ಯನ್ನು ಕಂಕುಳಿನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ರಸ್ತೆಗಿಳಿದಿದ್ದೆ ನಾನು ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ಜೊತೆಗೆ. ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಗಂಟೆಯವರೆಗೂ ನಿದ್ದೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವಾರದಿಂದಲೂ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೆಸ್ಟ್ ಫೇಲ್ ಆದಂತೆ ಕನಸು ಬೇರೆ! ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅದೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೂ ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ವಾಹನ ಚಲಾವಣೆಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಮಾಡಿದೆ. ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ‘ಟೇಕ್ ಲೆಫ್ಟ್’ ಅಂದಾಗ ಬಲ ಯಾವುದು ಎಡ ಯಾವುದು ಎಂದು ದಿಗಿಲಾದರೂ ಹೇಗೋ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ.

ಇನ್ನೇನು - ಹತ್ತು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಟೆಸ್ಟ್ ಮುಗಿಯುತ್ತಿದೆ ಅನ್ನುವಾಗ ಅದೆಲ್ಲಿಂದಲೋ ಒಂದು ಕಾರು ಅಡ್ಡ ಬಂದದ್ದರಿಂದ ಬಲವಾಗಿ ಬ್ರೇಕ್ ಒತ್ತಲೇ ಬೇಕಾಯ್ತು. ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ಮೆಟ್ಟಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ! ಅಲ್ಲಿಗೆ - ನನ್ನ ಹಣೆಯ ಬರಹ ಊಹಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆಮೇಲೆ ‘ಫೇಲ್ ಆಗಿಯಾಯ್ತು - ಇನ್ನೇನು’ ಎಂಬ ನಿರಾಳತೆಯಿಂದ ಕಾರು ಓಡಿಸಿದ್ದೆ. ಆಗಲೇ ಈ ಪವಾಡ ಸಂಭವಿಸಿದ್ದು! ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ‘ಯೂ ಹ್ಯಾವ್ ಪಾಸ್ಡ್ ಯುವರ್ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೆಸ್ಟ್’ ಅಂದು ಬಿಟ್ಟ! ಆಗಲೇ ನಾನು ನಿಟ್ಟುಸಿರಿಟ್ಟಿದ್ದು, ಎಕ್ಸಾಮಿನರ್ ಕೈ ಕುಲುಕುವುದನ್ನೂ ಮರೆತದ್ದು!

ನಂತರ ಆಫೀಸಿನಿಲ್ಲಿ ನನ್ನ ವೀರಗಾಥೆ ಕೇಳಿ ಸನ್ಮಾನಿಸುವುದು ಒಂದೇ ಬಾಕಿ. ಕಿರಿಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಟೆಸ್ಟ್ ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳಿದೆ - ಏನಾಗಲಿದೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮುಖ ಚಿಕ್ಕದು ಮಾಡಿದಾಗ ‘ನಾಟ್ ಟು ವರಿ ಮೇಟ್. ಈಸಿಯಾಗಿ ಪಾಸ್ ಆಗ್ತೀಯಾ’ ಅಂತ ಹೇಳುವಷ್ಟು ಆತ್ಮ ವಿಶ್ವಾಸ ನನಗೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂತು ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ.

Hearty Thanks to thatskannada.com :-)

Thursday 4 June 2009

ಒಳಗೋ? ಹೊರಗೊ..?

ಹೊರ ಬಿದ್ದಾಗ ತಿಳಿದಿದ್ದಿಷ್ಟು-

ಬೆಳಕೂ ಆರದ, ಕತ್ತಲೆಯೂ ಆಗದ
ಹಿರಣ್ಯಕಶಿಪುವಿನ ಮುಸ್ಸಂಜೆ
ಕುಣಿತ ಮುಗಿಸಿದ ಸೂರ್ಯ
ರಂಗಸ್ಥಳಕ್ಕಿಳಿಯದ ಚಂದ್ರ
ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ದಿನವೊಂದು ಮುಳುಗಿ ಹೋಗುವ ಭಯ
ಮಹಡಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಗಿಯದ ಮಾತು
ಅವಳದ್ದೇ ಮೇಲುಗೈ - ಎಂದಿನಂತೆ.
ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ನಂಬಿಯೇ ಹೊರಟಿದ್ದು
ಅವೂ ದಾರಿತಪ್ಪಿದರೆ ತಲುಪುವುದೆಲ್ಲಿಗೆ?

ಒಳ ಹೊಕ್ಕಾಗ ಅರಿತಿದ್ದಿಷ್ಟು-

ಗೋಡೆಯ ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ
ಅವಿತಂತಿದ್ದ ಪ್ರಲ್ಹಾದ ಛಾಯೆ
ಕಣ್ಮುಂದಿನ ಹೂಗಳೆಲ್ಲ ತಾರೆಯಾಗಿ
ಬದಲಾದದ್ದು ಎಂಥ ಮಾಯೆ?
ಹೊಸ ಹಗಲಿಗೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡಲು
ಸುತ್ತುವರಿದವರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಾತರತೆ
ದೂರದಲ್ಲಿ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದು
ಮೌನದ್ದೇ ದರ್ಬಾರು
ಪ್ರೀತಿಯೋ - ಭೀತಿಯೋ ಅಂತೂ ಬಗೆಹರಿದಂತೆ
ಹೆಜ್ಜೆಗಳೂ ಪಯಣ ಮುಗಿಸಿದ್ದು ನಡುಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ

ಪ್ರಶ್ನೆ ಬೃಹದಾಕಾರ
ಒಳಗೋ? ಹೊರಗೋ..?

Thursday 16 April 2009

ಇಪ್ಪತ್ಯೋಳಕ್ಕೇ ಮೂವತ್ತಾಯ್ತಂದ್ರೆ ಎಂಗೆ ಸಿವಾ?

ಈಗೊಂದು ವಾರದ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮಾಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಘಟನೆ ಇದು. ಅದೇ ತಾನೇ ಆಫೀಸ್ ಒಳ ಹೊಕ್ಕು ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ‘ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿಂಗ್’ ವಿನಿಮಯದಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಂದು ನಿಂತ ಎಲಿಯಟ್ - ನನ್ನ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ - `ಕ್ಯಾನ್ ವಿ ಹ್ಯಾವ್ ಅ ಕ್ವಿಕ್ ಚ್ಯಾಟ್ ಪೂನಿ’ ಅಂತ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಉಸುರಿದ. ‘ಕೆಲಸ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಶಾಕಿಂಗ್ ನ್ಯೂಸ್ ಕೊಡ್ತಾ ಇಲ್ಲ ತಾನೇ’ ಎಂದು ಜೋಕ್ ಮಾಡಿ ಮೀಟಿಂಗ್ ರೂಮ್ ತಲುಪಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿಗಿಲಾಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಗಾಬರಿಬಿದ್ದ ಮುಖ ನೋಡಿದ ಎಲಿಯಟ್ ‘ನಥಿಂಗ್ ಸೀರಿಯಸ್’ ಎಂದ. ಸ್ಪಲ್ಪ ಅನುಮಾನದೊಂದಿಗೇ ಮಾತು ಶುರು ಮಾಡಿದವ ನಿನ್ನ ಕೆಲವು ಫೋಟೋಗಳು ಬೇಕಿತ್ತಲ್ಲ.. ಅಂದ. ನಾನು ಪೂರ್ತಿ ಗೊಂದಲದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದೆ. `ನನ್ನ ಫೋಟೋ ನಿನಗ್ಯಾಕೆ' ಅಂತ ತಕ್ಷಣ ಕೇಳಿದೆ. ‘ಐದಾರು ಫೋಟೋಗಳು ಸಾಕು. ನೀನು ಚಿಕ್ಕವಳಾಗಿದ್ದಾಗಿನ ಫೋಟೋ, ಎಜುಕೇಷನ್ ಟೈಮಿನದ್ದು, ನಿಮ್ಮ ಮದುವೆಯದು, ಯಾವುದಾದರೂ ಪಾರ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನೀನು ಇದ್ದದ್ದು...’ ಹೀಗೆ ವಿವರಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋದ ಹೊರತಾಗಿ, ಗುಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.

ಒಂದಿಬ್ಬರು ನಿವೃತ್ತಿಯಾಗುವ ಮೊದಲು ಅವರ ಥರಾವರಿ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಆಫೀಸಿನ ನೋಟೀಸ್ ಬೋರ್ಡ್, ಬಾಗಿಲುಗಳ ಮೇಲೆ ನೋಡಿದ ನೆನಪಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕಲೀಗ್ ನ ಅರವತ್ತನೆಯ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬದ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ಇದೇ ರೀತಿ ‘ಫೋಟೋ ಶೃಂಗಾರ’ ಮಾಡಿದ್ದರು. ನಾನಂತೂ ಸದ್ಯ ಕೆಲಸ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಅರವತ್ತಾಗಲು ಇನ್ನೂ ಸುಮಾರು ದಶಕಗಳು ಕಳೆಯಬೇಕು. ಶಾಲು ಹೊದೆಸಿ- ಸನ್ಮಾನಿಸುವಂತ ಘನಂದಾರಿ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿದ ನೆನಪೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ.. ಇನ್ಯಾಕೆ ಇವ ನನ್ನ ಫೋಟೋ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ? ಊಹುಂ.. ಬಗೆಹರಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ.

ನಿಧಾನಕ್ಕೆ - ‘ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ತರಬಲ್ಲೆ. ಆದರೆ ಯಾಕೆ ಬೇಕು ಅಂತ ಕೇಳಬಹುದಾ?’ ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ಅವ ಕಣ್ಣು ಪಿಳಿಪಿಳಿಸಿ, ಕತ್ತು ಹಿಲಾಯಿಸಿ ‘ಈ ವರ್ಷ ನಿನ್ನ ಮೂವತ್ತನೆಯ ಬರ್ಥ್ ಡೇ ಇದೆಯಲ್ಲ. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ - ಮೂವತ್ತು, ಐವತ್ತು ಮತ್ತು ಅರವತ್ತನೆಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಗಳು ಮಹತ್ವದ್ದು. ನಿನ್ನ ಮೂವತ್ತನೆಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ದಿನ ನಮಗೆಲ್ಲ ‘ಪಾರ್ಟಿ’ ಬೇಕೆ ಬೇಕು. ಅಂದು ಆಫೀಸ್ ತುಂಬೆಲ್ಲ ನಿನ್ನ ಥರಾವರಿ ಫೋಟೋಗಳು. ಪ್ರಿಪರೇಶನ್ ಶುರು ಮಾಡಬೇಕಲ್ಲ.. ಹಾಗಾಗಿ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದೆ’ ಎಂದ.

ನನಗಾಗ ನಗುವೂ- ಅಳುವೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಆಯಿತು. ‘ನೋ.. ಐಮ್ ಓನ್ಲಿ 27. ಇನ್ನೂ ಮೂವತ್ತಾಗಿಲ್ಲ ನನಗೆ..’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವ ಪಕ್ಕಕ್ಕಿದ್ದ ಫೈಲ್ ತೆಗೆದ. ಮೊದಲು ಕಂಡಿದ್ದೇ ನನ್ನ ಅಪ್ಲಿಕೇಶನ್ ಫಾರ್ಮ್. ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಬಯಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದು. ಹೆಸರು, ವಿಳಾಸದ ಕೆಳಗೆ ರಾರಾಜಿಸುತ್ತ ಇದೆಯಲ್ಲ ನಾ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನಾಂಕ! `23 ಜುಲೈ 1979' ಎಂದು ನನ್ನ ಕೈಯ್ಯಾರೆ ಬರೆದದ್ದನ್ನ - ನನ್ನ ಬಾಯಾರೆ ‘ಇದು ಸುಳ್ಳು’ ಎಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ? ಮತ್ತೆ ದ್ವಂದ್ವ. ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ ನಿಜ ಏನು ಅಂತ ವಿವರಿಸದೇ ಬೇರೆ ವಿಧಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಬೇಗ ಶಾಲೆಗೆ ಅಟ್ಟಿದ ಅಪ್ಪಯ್ಯನನ್ನೂ, ಶಾಲೆಯ ದಾಖಲಾತಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ - ಹುಟ್ಟಿದ ತಾರೀಕೇ ಬದಲು ಮಾಡಿದ ಮಾಲತಿ ಅಕ್ಕೋರನ್ನೂ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಬೈದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಎಲಿಯಟ್ ಗೆ ವಿವರಿಸತೊಡಗಿದೆ...

ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಕ್ಕೇ ಎಂಟು ವರ್ಷದವರಾಡುವಂತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು, ಆಗಲೇ ಸರಾಸರಿ ಬರೆಯಲು- ಓದಲು ಕಲಿಸಿದ ಆಯಿ, ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಅಗತ್ಯಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕಮ್ಮಿ ಇದ್ದ ಮಕ್ಕಳ ಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವ ಹೆಡ್ ಟೀಚರ್ರು... ಎಲ್ಲದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಕ್ಕೇ ಒಂದನೆ ತರಗತಿ ಸೇರಿದ್ದು; ‘ಐದು ವರ್ಷದ ಮೇಲೆ ಹತ್ತು ತಿಂಗಳು = ಒಂದನೇ ತರಗತಿ’ ಎಂಬ ಕಾನೂನಿನ ಕಟ್ಟಳೆ ಮೀರಲಾಗದ ಮಾಲತಿ ಟೀಚರ್ರು ನನ್ನನ್ನು ಅನಾಮತ್ತು ಎರಡು ವರ್ಷ ಹಿರಿಯವಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿ ಜನ್ಮ ದಿನಾಂಕವನ್ನೇ ತಿದ್ದಿದ್ದು; ನನಗೆ ಬುದ್ಧಿ ತಿಳಿದ ನಂತರ ಈ ಗೋಟಾವಳಿಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಒದ್ದಾಡಿದ್ದು; ಲಾಯರ್ರು, ಅಫಿಡವಿಟ್ಟು, ಕೋರ್ಟು ಅಂತೆಲ್ಲ ತಿರುಗಾಡಿದರೂ ಅದು ಸರಿಯಾಗದೇ ಇರುವ ಸಂಭವವೇ ಹೆಚ್ಚು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು; ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಪಾಸ್ಪೋರ್ಟು, ಮ್ಯಾರೇಜ್ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಇತ್ಯಾದಿ ಕಾಗದ ಪತ್ರಗಳೂ ಅದೇ ಜನ್ಮ ದಿನಾಂಕದೊಂದಿಗೆ ರೆಡಿಯಾದದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೊಸತಾಗಿ ಮಾಡಿಸುವ ಉಮೇದು ನನಗೆ ಇಲ್ಲವಾಗಿದ್ದು... ಉಫ್ - ಇದೆಲ್ಲ ಎಲಿಯಟ್ ಗೆ ವಿವರಿಸಿದಾಗ ಅವ ನನ್ನನ್ನ ಬೇರೆ ಗ್ರಹದಿಂದ ಬಂದ ಪ್ರಾಣಿಯ ಥರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ! ಕಥೆಯೆಲ್ಲ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡವ ‘ಸೋ.. ನಿನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಮೂವತ್ತಾಗಲು ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ವರ್ಷ ಬಾಕಿ ಇದೆ. ಈ ವರ್ಷ ಮೂವತ್ತನೆಯ ಬರ್ಥ್ ಡೇ ಪಾರ್ಟಿ ಭಾಗ್ಯ ನಮಗಿಲ್ಲ..’ ಅಂದ. ನನ್ನಿಂದಲೂ ಒಂದು ಭಾರವಾದ ‘ಹ್ಮ್..’ ಹೊರಬಿತ್ತು. ‘ಥರ್ಟಿಯತ್ ಬರ್ಥ್ ಡೇ ಪ್ರಿಪರೇಶನ್ ಮೀಟಿಂಗ್’ಗೆ ತೆರೆಯೂ ಬಿತ್ತು.

ಎರಡು ತಾಸಿನ ನಂತರ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಕಲೀಗ್ ಅಲೆನ್ ‘ಪೂನಿ, ಮೊನ್ನೆ ಕಂಪನಿ ಬೋನಸ್ ಕೊಟ್ಟಿತಲ್ಲ, ಹೇಗೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡುವವಳಿದ್ದಿ ಆ ಹಣವನ್ನು?’ ಅಂತ ಕೇಳಿದ. ‘ಪ್ರೋಬ್ಯಾಬ್ಲಿ.. ನನ್ನ ಮೂವತ್ತನೆಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ದಿನ ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಪಾರ್ಟಿ ಕೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲಾ ದುಡ್ದು ಖಾಲಿ ಮಾಡ್ತೇನೆ .. ವಾಟ್ ಡೂ ಯು ಸೇ ಎಲಿಯಟ್?’ ಎಂದು ಎಲಿಯಟ್ ಕಡೆ ತಿರುಗಿ ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸಿದೆ.

Thanks to thatskannada.com

Sunday 22 March 2009

ಹದಿನೆಂಟರ ಹೆಜ್ಜೆಗುರುತು

ಛೆ..ಛೇ... ದಿನಗಳು ಬಿಡುವಿಲ್ಲದಂತೆ ಓಡುತ್ತಿವೆಯೋ, ಓಡುವ ದಿನಗಳಿಗೆ ತಡೆ ಹಾಕುವವರಿಲ್ಲವೋ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ - ಅಂತೂ ವರ್ಷಗಳು ದಿನಗಳಂತೇ, ದಿನಗಳು ಕ್ಷಣಗಳಂತೆ ಕಣ್ಣೆದುರಿನಲ್ಲೇ ಕೈತಪ್ಪಿ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದಂತೂ ನಿಜ. ಓಡುತ್ತಿರುವ ಈ ದಿನಗಳು ತಮ್ಮೊಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ವಯಸ್ಸನ್ನೂ - ಆಯಸ್ಸನ್ನೂ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತಿರುವುದೂ ಅಷ್ಟೇ ನಿಜ.

ಅಣಕಿಸುವ ಹುಡುಗರನ್ನು ಬೆದರುಗಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೋಡಿದ್ದು, ಇತರರ ಹಂಗೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ - ಯಾರಿಗೂ ಕೇರ್ ಮಾಡದಂತೆ ಓಡಾಡುವ, ಓಲಾಡುವ ಹಿರಿಯ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯಪಟ್ಟಿದ್ದು, ದೊಡ್ಡ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿದ ಕರುವಿನಂತೆ ಓಡಾಡಿದ್ದು, ದೈತ್ಯಾಕಾರದ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂಟಿತನ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದು- ಹೀಗೆ... ಇವೆಲ್ಲವೂ ನಿನ್ನೆ-ಮೊನ್ನೆಗಳ ಹಸಿಹಸಿ ನೆನಪಿನಂತಿವೆ. ಒಮ್ಮೆಲೇ ಕಾಲೇಜಿನ ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ ಮೊದಲ ‘ಟೆಸ್ಟ್’ನಲ್ಲಿ ಲಾಗ ಹಾಕಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲೆಲ್ಲ ನೀರು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ‘ಕಾಲೇಜಿನ ಉಸಾಬರಿಯೇ ಬೇಡ’ ಎಂದು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು - ಆಗ ಮಂಗಲಾ, ರಶ್ಮಿಯರು ಬಂದು ತಮ್ಮದೂ ಅದೇ ಕಥೆಯೆಂದು ಹೇಳಿದಾಗ ತುಸು ಸಮಾಧಾನಗೊಂಡದ್ದು... ಎಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಹಸಿರು.

ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಈ ಕಾಲೇಜು ಹಳತಾಯ್ತು. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೊಸತನ- ಹುಡುಗಾಟಿಕೆಯೂ ಮೊಳೆಯಿತು. ಛೇಡಿಸುವ ಹುಡುಗರಿಗಾಗಿ ಮಾರುತ್ತರವಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮರು ಉತ್ತರವಂತೂ ಸಿದ್ಧವಾಯ್ತು. ಮನಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಹಲವು ಅಳಕುಗಳು ಬಗೆಹರಿದು ದಿಟ್ಟತನ ಮೈಗೂಡಿತು. ‘ಎಲ್ಲರೂ ನಮ್ಮಂತೆಯೇ’ ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಹೊಸ ಹುರುಪು ತಂದುಕೊಟ್ಟಿತು.
ಆದರೆ, ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಎರಡ್ಮೂರು ವರ್ಷಗಳು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಉರುಳಿ ಹೋದದ್ದು ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಈಗ ನೋಡಿದರೆ, ಈ ಘಟನೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಎರಡ್ಮೂರು ವರ್ಷ ಹಿಂದಿನವು ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲು ಮನಸ್ಸು ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೇನು ಕಾರಣ? ಅಂಥ ಹುಡುಗಾಟಿಕೆ- ತುಂಟತನಗಳೆಲ್ಲವೂ ಇನ್ನು ನೆನಪು ಮಾತ್ರ!

ಈಗ ನಾವು ‘ಪದವಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು’. ಈ ಪುಟ್ಟ ಪದಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ವಜ್ಜೆ ಇದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡುವುದು ಕಷ್ಟವೇ. ಕಾಲೇಜಿನ ಹಿರಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆಂಬ ಬಿರುದು, ಜೊತೆಗೇ ಕಿರಿಯರಿಗೆ ಮಾದರಿ ಎಂಬ ಪಟ್ಟ- ಬಿರುದಾವಳಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಬೇಡವೆಂದರೂ ‘ಗಂಭೀರತೆ’ ನಮ್ಮನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಬಿಡುವುದು ಸಹಜ. ಎಲ್ಲ ಪರಿಚಿತ ಚಹರೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ, ನಮ್ಮ ಯಶಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಹಾರೈಸುವ ಆತ್ಮೀಯ ಅಧ್ಯಾಪಕರ ಮಧ್ಯೆ ನಾವು ಹಳೆಯ ಹುಡುಗಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲಾದೀತೆ? ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ನಾವು ಗಂಭೀರರಾಗಿ ಬಿಡುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ತಮ್ಮ- ತಂಗಿಯರಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿಗಳಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ಅವಶ್ಯವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ತಾಯ್ತಂದೆಯರು ತಮ್ಮ ಕನಸುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಾಣತೊಡಗಿದಾಗ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ತೆಳು ಪರದೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಆವರಿಸಿ ಹುಡುಗುತನವನ್ನು ಮಾಯವಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಎಂಥ ವಿಪರ್ಯಾಸವಲ್ಲವೇ?

ಹೀಗೆ ವರ್ಷಗಳು ಸರಿದಂತೆ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ‘ವಜ್ಜೆ’ ಹೆಚ್ಚುವುದು ಪ್ರಕೃತಿ ನಿಯಮ ಅಂತಾದರೆ ಅದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ನಿಜ. ಆದರೆ ಈ ನಿಯಮದ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಸಿಕ್ಕ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಉಳಿದದ್ದು ಹಳೆಯ ನೆನಪು ಮತ್ತು ವಿಷಾದ ಮಾತ್ರ!

*******************************

ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಮೊದಲ ಲೇಖನ ಇದು. ಸುಮಾರು ೧೧-೧೨ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ‘ಕನ್ನಡ ಜನಾಂತರಂಗ’ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿತ್ತು. ಲೇಖನವನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡು (ಪುಣ್ಯ.. ಗ್ಲಾಸು -ಚೌಕಟ್ಟು ಹಾಕಿಸಿರಲಿಲ್ಲ!) , ಮನೆಯವರಿಗೆಲ್ಲ ತೋರಿಸಿ, ಅಣ್ಣನಿಂದ ‘ಶಭಾಸ್’ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡು, ಕನ್ನಡವನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸರಿಯಾಗಿ ಓದಲು ಬರದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಅಣ್ಣನಿಗೆ Body Language ಸಹಿತ ಓದಿ ತೋರಿಸಿ... ಆಹ್, ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಸಂಭ್ರಮಪಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಇವತ್ತು ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯೊಬ್ಬಳು ಅವಳ ಮೊದಲ ಲೇಖನದ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದ್ದರಿಂದ, ನನ್ನದೂ ಒಂದು ಇದೆ ಅಂತ ನೆನಪಾಯ್ತು ನೋಡಿ. ಕೊನೆಗೂ ಹುಡುಕಿ ತೆಗೆದೆ, ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಟ ಕೊಡೋಣ ಅಂತ. ಬೋರಾದರೆ ಬೈದು ಬಿಡಿ ಪ್ಲೀಸ್!

Friday 16 January 2009

ಸುಪ್ತ

ಬೆರಳ ತುದಿ ಬಿಂದಿಯ ಹಣೆಗೇರಿಸದೆ
ಸುಮ್ಮನೆ ಚಿಮ್ಮಿದಾಗ
ತುಂಬು ನಗೆಯ ಆಯಿ
ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಂತೆ ಭಾಸ..

ಪಾರ್ಟಿ ಒಲ್ಲದ ಮಾಂಗಲ್ಯ
ದಿಂಬಿನಡಿ ಸೇರಿದ ದಿನ
ಅತ್ತೆಯ ಮೂರೆಳೆ ಸರ
ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಬಂದ ಹಾಗಿತ್ತಲ್ಲ..

ಮುಟ್ಟಾದ್ದು ನೆನಪಿರದೆ
ಮಂತ್ರ ಹಲುಬಿದ ಮುಂಜಾವು
ಅಷ್ಟಮಂಗಲದ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ್ದು ಮಾತ್ರ
ಮುರಿಯುವ ಟೊಂಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕಾಗೆ ಕೂತಂತೆ..

ಮಗ್ಗುಲಾವರಿಸಿ ತಲೆ ನೇವರಿಸಿದವ
ಬಲಗಿವಿಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದರೆ-
ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಬೆತ್ತಲಾದಷ್ಟೇ ಪುಳಕ..

ತಲೆ ಮೇಲಿನ ನೀರು-
ಕೊರಳ ಬಳಿ ಕೆಂಪಚ್ಚು
ಕಿವಿ ಬದಿಯ ಕಪ್ಪಚ್ಚು ಹಾದು
ಕೆಳಗಿಳಿವ ಖುಷಿ
ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಅನುಭವಿಸುವಾಗ
ಕನ್ಯಾಸಂಸ್ಕಾರದ ದಿನ
ಅಪ್ಪನ ತೊಡೆಯೇರಿ ಕೂತದ್ದೇ ನೆನಪು.